وقتی مشکلی یا سؤالی در ذهنمان داریم یا باید تصمیمی مهم بگیریم دوست داریم هر چه زودتر آن را حل کرده و ذهنمان را از

چیزی که می‌خواهیم بشویم مختص خودمان است و هر کس مجموعه‌ای منحصربه‌فرد از علایق و تفکرات و دغدغه‌هاست. اگر خودمان روی خودمان کار نکنیم این

در مورد موضوعی کاری باید تصمیم‌گیری می‌کردم. تردید داشتم و نمی‌توانستم بین همه عواملی که هست به نتیجه مشخصی برسم. به فکرم رسید از کسانی

وقتی بستر یک رودخانه مدتی خشک باشد و بعد دوباره آب در آن جریان پیدا کند ابتدا آب زلال نیست. اول گل‌آلود است و به

فعالیت‌هایی دارم و برای خودم مشخص کرده‌ام که هر روز آن‌ها را انجام دهم. اما گاهی برای انجامشان استرس می‌گیرم. تا آن‌ها را انجام ندهم

یکی از علت‌های استرس داشتن و ترسیدن ندانستن است. نمی‌دانیم چه چیزی در انتظارمان است. در ذهنمان هزار احتمال مختلف را تصور می‌کنیم و چون

یکی از چیزهایی که مانع انجام کار می‌شود این است که فکر می‌کنیم از ابتدا باید برنامه‌ای مشخص داشته باشیم و چند ساعت برای آن

اگر بخواهم به خود بی‌حوصله‌ام که کاری نمی‌کند و خسته است چیزی بگویم که حالش بهتر شود چه می‌گویم؟ می‌گویم: دقت کرده‌ای این چند روز

به این دعوتمان می‌کنند که حرف بزنیم و ساکت نباشیم و نگذاریم سکوت بیجا حقی از ما ضایع کند. اما این حرف بد برداشت شده

ممکن است فکر کنیم تعهدات روزانه برای کارهایمان دست‌وپاگیر هستند و جلوی آزادی عمل ما را می‌گیرند. اما در واقع کار را در ذهن ما