بدن ما از سلول‌ها و ارگان‌هایی تشکیل شده که برای این که به درستی کار کنند باید به طور مداوم به آن‌ها انرژی برسد. قلب برای پمپاژ خون، مغز برای دریافت و هماهنگی اطلاعات و تفکر و هر سلول دیگری برای این که زنده بماند و کار کند نیاز به انرژی دارد. سیستم‌ها و مکانیسم‌هایی در بدن ما شکل‌گرفته‌اند که متناسب با شرایط بدن بتوانند در هر زمان این انرژی موردنیاز را تأمین کنند و به سلول‌ها برسانند.

حالا می‌شود که بدن بگوید خب چرا من این همه هر روز زحمت بکشم و این همه انرژی تولید کنم و به سلول‌ها برسانم؟ چرا من باید این همه کار کنم؟ اصلاً لازم است به همه این سلول‌ها هر روز انرژی برسانم؟ این همه تلاش ارزشش را دارد؟ این انرژی را ذخیره کنم بهتر نیست؟

اگر چنین اتفاقی در بدن بیفتد بدن انسان دیگر نمی‌تواند کار کند و زندگی ما به خطر می‌افتد. اگر به قلب انرژی نرسد از کار می‌افتد و دیگر زنده نمی‌مانیم که بخواهیم از آن انرژی ذخیره شده استفاده کنیم. اگر انرژی سلول‌های سیستم ایمنی تأمین نشود به انواع عفونت‌هایی مبتلا می‌شویم که ما را از پا درمی‌آورند و نبود هر کدام از سلول‌های دیگر به نحوی ما را دچار مشکل می‌کنند.

کارهایی که می‌خواهیم در زندگی انجام دهیم، مهارت‌هایی که می‌خواهیم یاد بگیریم و اهداف و استعدادهای ما هر کدام مثل اعضای بدن هستند که بخشی از ما را تشکیل می‌دهند. اگر بخواهیم رشد کنیم باید به طور مرتب برای آن‌ها انرژی صرف کنیم. اما ما گاهی به آن‌ها رسیدگی نمی‌کنیم و یا وقت و انرژی ای که می‌خواهیم برای آن‌ها بگذاریم را هزار جور سؤال‌پیچ می‌کنیم. مثلاً می‌گوییم چرا من الان این زمان را صرف این کار می‌کنم؟ اصلاً این کار را برای چه انجام می‌دهم؟ این همه تلاش کنم و به خودم فشار بیاورم که چه بشود؟

درست است که زمان و انرژی گذاشتن برای کارهایی که دوست داریم سخت است اما همین کارها هستند که ما را می‌سازند و ما از همان‌ها تشکیل شده‌ایم. اگر من وقتم را صرف کاری که باعث رشدم می‌شود نکنم انرژی‌ام در کارهای روزمره یا پرسه زدن در اینترنت هدر می شود و در هیچ کاری نمی‌توانم پیشرفت کنم. مثل این که بدن من حوصله‌اش نکشد انرژی موردنیاز قلبم را تأمین کند. خب دیگر بدن من باقی نمی‌ماند که کار دیگری هم بخواهد انجام دهد.

کارهایی که ما برای رشدمان انجام می‌دهیم چیزی جدا از ما نیستند، بخشی از وجود ما هستند و ما را می‌سازند. زمان و انرژی و تلاشی هم که برای آن‌ها می‌کنیم برای خودمان است نه چیزی خارج از وجودمان. پس مثل بدن انسان باید دائماً به اجزای وجودمان، استعدادها و کارهایی که ما را رشد می‌دهند سوخت و انرژی برسانیم و یادمان باشد که با این تلاش و انرژی در واقع باعث بقای خودمان شده‌ایم.