همه ما می‌خواهیم موفق شویم. اما این که موفقیت چیست جای بحث دارد.

از کودکی در جامعه و اطرافمان ملاک و معیارهایی از موفقیت به ما نشان داده شده است. تحصیل در یک مدرسه خاص، نمره بالا، رتبه کنکور خوب، دانشگاه و رشته‌ای خاص به ما عنوان موفق می‌دهند و افراد بسیار زیادی به دنبال به دست آوردن آن‌ها هستند. اغلب فشارهای ذهنی و هزینه‌های زیادی هم صرف رسیدن به این جایگاه‌ها می‌شود.

اما رسیدن به این جایگاه‌ها موفقیت است؟ و آیا احساس آرامش و معنا در زندگی با خود می‌آورد؟

باید به این دقت کنیم که این جایگاه‌ها بسیار کم هستند و رقابت بر سر آن‌ها زیاد است و تعداد کسانی که به آن‌ها نمی‌رسند بسیار، بسیار زیاد هستند. اگر این جایگاه‌ها را ملاک موفقیت بدانیم افرادی که نتوانسته‌اند آن‌ها را به دست بیاورند احساس شکست و عدم موفقیت می‌کنند. نتیجه‌گیری ای که در آن شرایط زندگی و امکانات متفاوت افراد و استعدادهای گوناگون آن‌ها و صحیح بودن یا نبودن ملاک‌های ارزیابی افراد در نظر گرفته نمی‌شود.

از طرف دیگر کسانی که در رسیدن به این جایگاه‌ها موفق شده‌اند هم به رضایت نمی‌رسند و باز به دنبال کسب عنوانی بالاتر هستند بدون این که در این به دست آوردن‌ها لذت و رشدی واقعی را تجربه کنند.

معنای زندگی و احساس موفقیت و رضایت را نباید در خارج از خودمان جستجو کنیم. عمری تلاش می‌کنیم که دیگران مهر تأیید موفقیت را بر چهره ما بزنند، اما اگر درون خودمان را نشناخته باشیم این مهر تأیید ما را خشنود نمی‌کند. نمی‌گویم کسی که دستاورد و عنوانی داشته کار ارزشمندی نکرده است. می‌گویم ارزش را در کسب آن‌ها ندانیم. به دنبال رشد واقعی درون خودمان باشیم، در این مسیر اگر به این عنوان‌ها هم دست یافتیم چه خوب، اما اگر هم به دست نیاوردیم از رشد حقیقی ما چیزی کم نخواهد شد.