می‌دانیم که بسیاری از باورهای ما از طرف خانواده و جامعه و محیط به ما رسیده است. باورهایی که در درست بودن آن‌ها شکی نداریم و از آن‌ها دفاع می‌کنیم.

اما بسیاری از این باورهای به ظاهر بسیار خوب غلط و آسیب‌زا هستند. چشم‌بسته پذیرفتن یک باور و ذره‌ای به آن شک نکردن می‌تواند یک عمر ما را در مسیر اشتباه قرار دهد.

شک کردن به باورها یعنی تفکر ما زنده است، می‌اندیشیم و تصمیم می‌گیریم. اما ماندن در این شک هم درست نیست. باید از تردیدهایمان فراتر برویم تا به باورهایی درست برسیم.

تردید باید ما را به سمت تحقیق ببرد. اگر فقط به باورهایمان شک کنیم اما آن‌ها را بررسی نکنیم و به دنبال اندیشه‌های درست نرویم در جا می‌زنیم.

حتی گاهی ممکن است پس از تحقیق و بررسی به درست بودن باور اولیه برسیم. اما اطمینانی که در این مرحله به دست می‌آوریم با اطمینان اولیه متفاوت است. زیرا مسیر شک و تردید و سپس تحقیق و اندیشه را گذرانده است. باور پس از تردید بر پایه فکر و تحقیق است و نه تقلید.