به این دعوتمان می‌کنند که حرف بزنیم و ساکت نباشیم و نگذاریم سکوت بیجا حقی از ما ضایع کند. اما این حرف بد برداشت شده است. حرف زدن با داد و فریاد کردن اشتباه گرفته می‌شود. اگر گذشته کسی حرف نمی‌زد و نظرش را بیان نمی‌کرد امروزه می‌بینیم که با داد و فریاد و بی‌احترامی حرفشان را می‌زنند و به حرف طرف مقابل هیچ توجهی نمی‌کنند. هر کس بر حرف خود اصرار می‌کند و بدون شنیدن و فکر کردن و استدلال کردن فقط تلاش می‌کند که طرف مقابل را شکست دهد.

اگر قبلاً حرف نزدن و ساکت ماندن بیجا امکان گفتگو را از بین می‌برد الان هم داد و قال و گوش نکردن‌ها این امکان را از بین می‌برد. انگار از آن طرف بوم افتاده‌ایم.

باید بیاموزیم که هم بشنویم و هم با استدلال و دلیل سخنمان را بگوییم و نه در عصبانیت و نه برای نشان دادن برتری خود، بلکه برای یاد گرفتنی دوطرفه و سودمند. برای آموختن از همدیگر و بیشتر کردن دانش خود.