زمان کرونا برای یکی از درس‌های دانشگاه ارائه داشتم. باید پاورپوینت درست می‌کردم و صدایم را روی اسلایدها می‌گذاشتم. مجموع ارائه یک ربع بود. چند بار تمرین کردم و بعد صدایم را ضبط کردم و پاورپوینت را برای استادم فرستادم. نمی‌دانم چه مشکلی در ضبط بود که صدایم خیلی ضعیف ضبط شده بود. در حدی که استاد گفت به سختی می‌توانم بشنوم و دوباره برایم بفرست.

من هم گفتم که می‌گردم ببینم برنامه‌ای پیدا می‌کنم که بتوان صدای ضبط شده را با آن قوی‌تر کنم. دنبال برنامه تقویت صدا هم گشتم. اما استادمان گفت: «خب چه کاری است؟ یک بار دیگر بگو و ضبط کن.»

راستش دلم نمی‌آمد بی‌خیال ارائه‌ای بشوم که یک بار گفته بودم و ناراحت بودم که به خاطر ضعیف بودن صدا باید دوباره از اول این کار را بکنم.

دوباره نشستم پای کار و با برنامه‌ای دیگر صدایم را ضبط کردم و مشکل صدا حل شد. اما این بار علاوه بر صدا خود ارائه هم بهتر شد. موضوع را روان‌تر و با تسلط بیشتری توضیح دادم و نتیجه بهتر از دفعه قبل شد.

اگر مشکل صدا نبود همان ارائه اول را ارسال می‌کردم اما این تکرار اجباری اهمیت تمرین را نشان داد.

راضی نشدن به نتایج اولیه و تکرار بیشتر لازمه پیشرفت است.