گاهی اوقات به دام مقایسه کردن و سنجیدن دستاوردهای خود می‌افتیم و فکر می‌کنیم که نتایج زیادی تا به اینجا نداشته‌ایم و مثلاً تا این سن باید فلان کار را می‌کردیم و یا این مهارت و خروجی را می‌داشتیم و این باعث نگرانی و استرس فکری می‌شود و احساس بد عقب ماندن و پیشرفت نداشتن به ما می‌دهد.

مقایسه خروجی‌های مسیر منحصر به فرد ما با مسیر شخصی دیگر صحیح نیست. چون بسیار سطحی است و تنها یک جنبه را در نظر می‌گیرد و تو بر اساس آن یک مهارت یا نتیجه خودت را به طور کلی پایین می‌بینی. اصلاً خیلی از مهارت‌ها هستند که معیار مشخصی برای ارزشیابی ندارند، نمره و متر معینی برای اندازه‌گیری آنها وجود ندارد. مثلاً نمی‌توان در قالب ارزشیابی ای مشخص کرد که میزان تعهد یا مسئولیت پذیری یا صبر و حوصله ما بالاتر رفته و تو وقتی صرفاً خودت را با دستاوردهای مشخصی مقایسه می‌کنی این قبیل مهارت‌ها را به عنوان رشد در نظر نمی‌گیری.

چیزی که برای ما تضمین می‌کند که در حال‌ رشد و پیشرفت هستیم این است که همواره در مسیر انجام کار و در حال یادگیری مداوم بمانیم. چون وقتی در مسیر هستی و حرکت می‌کنی با هر سرعتی هم که باشد قطعاً در حال پیشرفت هستی.

به اندازه‌ای که زمان برای یادگیری و حرکت و کار کردن می‌گذاری پیش می‌روی. پس به جای این که تمرکز کنی که چه چیزهایی باید به دست می‌آوردم به این دقت کن که چقدر در حال یادگیری هستم. دغدغه فکری خود را به جای این که روی مقایسه کردن دستاوردهای خودت با بقیه بگذاری روی این بگذار که چقدر در حال کار کردن هستی. همواره تلاش کردن خیالت را از بابت پیشرفت راحت می‌کند. چون در مسیر بودن یعنی پیشرفت کردن و جلو رفتن و وقتی در حال حرکت باشی دیر یا زود به دستاوردها و خروجی‌ها هم می‌رسی.