در شروع کار بلند مدت نباید یک برنامه ریزی سنگین کرد. حتی گاهی اصلاً نباید در اول کار برنامه ریزی کرد. فقط باید وارد کار شد. وقتی یک مدت از درس یا کار فاصله می‌گیری برنامه‌ای سنگین می‌ریزی که جبران این مدت را بکند. بعد آن‌قدر برنامه‌ات وحشتناک است که دست و دلت به کار نمی‌رود و مدام آن را به تعویق می‌اندازی. باید برای برنامه ریزی خودت را با روزهای قبل مقایسه کنی. اگر روزهای قبل اصلاً سراغ درس نمی‌رفتی الان نمی‌توانی به یکباره روزی ده ساعت درس بخوانی. الان برای شروع روزی یک ساعت یا حتی نیم ساعت سراغ درس رفتن هم پیشرفت است. اگر امروز نیم ساعت بخوانی فردا می‌شود یک ساعت و روزهای بعد بیشتر. اما وقتی برای جبران زمان از دست رفته برنامه‌ای سنگین و فشرده می‌چینی از دیدن آن هم وحشت می‌کنی و رفتن به سمت آن برایت سخت می‌شود.
انتقام روزهای از دست رفته را در روزهای آینده نگیر. پیشرفت پله به پله حاصل می‌شود. کار بلند مدت به صبر و حوصله و استمرار نیاز دارد نه به هیجانات لحظه‌ای و یا عذاب وجدان روزهای از دست داده. هنگام شروع کار یا پس از یک وقفه پیش از این که برنامه ریزی کنی کار را شروع کن و واردش شو. بعد کم‌کم جلو می‌روی و برنامه می‌ریزی و حتی سریع‌تر از آن چیزی که فکر می‌کردی به نتیجه هم می‌رسی. کار را که شروع کنی مسیر خودش را به تو نشان می‌دهد.
مستمر پیش بردن کار نتایج ماندگار می‌دهد. نتایجی که حتی گاهی از تصور خودمان هم بالاترند. در هر شرایطی به استمرارت در کار ادامه بده. گاهی به نظر می‌رسد کار امروز هیچ نتیجه‌ای نداشته است. ما که همیشه متوجه نمی‌شویم که تأثیر و نتیجه مستقیم این قسمت کوچک از کار چه بوده. اصلاً نباید به این فکر کرد. باید بدانم که کار مستمر من در بلند مدت جواب خواهد داد. وظیفه من فقط این است که دقت کنم این کار به طور مداوم انجام شود نه این که در هر مرحله از کار دنبال نتیجه ملموس باشم. اگر صبور باشی و استمرار داشته باشی در بلند مدت به نتایج بزرگ هم می‌رسی.