حرف‌هایی هستند که انرژی و امید و حرکت را از بین می‌برند و به سوی خودخوری می‌برند. مثل:

من استعداد این کار را دارم؟

الان دیر نشده است؟

من که هیچی بلد نیستم.

از آن بدتر فکرهایی است که در ذهنمان می‌آید و حتی بیان نمی‌کنیم. مثلاً:

ببین چقدر همه بلدند.

من که به پای دیگران نمی‌رسم.

کی وقت کرده‌اند این همه کار کنند؟

من خیلی پایین‌تر هستم.

اما بدتر هم می‌شود. فکرهایی در ناخودآگاهمان که حتی خودمان هم از آن‌ها بی‌خبریم اما بر رفتار ما تأثیر می‌گذارند. مثل:

چون فکر می‌کنیم نمی‌توانیم کار بزرگی کنیم بعضی کارها را اصلاً شروع نمی‌کنیم.

با برخی افراد ارتباط نمی‌گیریم چون در ذهنمان تعریف شده که ما خیلی ضعیف‌تر هستیم و آن‌ها کجا و ما کجا.

بعضی کارها را ادامه نمی‌دهیم و به مرحله عمل نمی‌رسانیم چون احساس می‌کنیم ما هیچ وقت نمی‌توانیم کاری را پیش ببریم.

لایه به لایه فکرهای مخرب، عمیق‌تر و خطرناک‌تر. انرژی و زمان بسیار برای فکرهایی بدون پایه و اساس.  

ذهنم پرورشگاه چه افکاری شده است؟