یک کِرِم از بین ‌برنده‌ی جوش صورت داشتم. اولین بار که استفاده کردم دیدم جوشم دارد بدتر و بزرگ‌تر می‌شود. ناراحت شدم که این چه چیز افتضاحی بود دیگر. رفتم درباره‌اش گشتم و دیدم که این کرم در واقع روند از بین رفتن طبیعی جوش را سریع می‌کند. یعنی اگر قرار است دو هفته طول بکشد که جوش بزرگ شود و روی صورتت بماند و بعد خود به خود خوب شود با این کرم این مراحل سه چهار روزه انجام می‌شود. برای همین وقتی می‌زنی ممکن است بزرگ‌تر هم شود ولی در واقع دارد می‌رود به سمت خوب شدن.

امروز از حرف کسی ناراحت شده بودم و ذهنم مشغول شده بود و نمی‌توانستم کار دیگری کنم. تصمیم گرفتم که درباره‌اش بنویسم که ذهنم آزاد شود و به کارهایم برسم. رفتم نوشتم و بدتر شد. انگار قبلاً قطره قطره می‌چکید و با نوشتن سرریز شد. قرار بود بهترش کند اما عصبانی‌تر شدم و بیشتر درگیر موضوع شدم. اما بعد یاد آن کرم ضد جوش افتادم. به خودم گفتم: «نوشتن روندی را که قرار است چند روز طول بکشد دارد چند دقیقه‌ای پیش می‌برد. کاتالیزگر است. ادامه بدهی تمام می‌شود.» ادامه دادم و بالاخره فکرهای اذیت‌کننده‌ام همه خالی شدند و به آن مرحله‌ی آرامش و عاقل شدن انتهای آزادنویسی رسیدم. نوشتن راه‌حل جوش‌های فکری است.