امروز تصمیم گرفتم که اگر کاری را در برنامه‌ی روزانه‌ام نوشتم حتی شده در حد ۵ دقیقه هم برایش وقت بگذارم. شب قبل که برنامه

خسته و کوفته می‌آیم خانه و کنار بخاری خوابم می‌برد. بیدار می‌شوم و نمی‌دانم کجایم و ساعت چند است. در اولین لحظه‌های هوشیاری یاد کارهایم

 گاهی ایده‌ای به ذهنت می‌رسد اما هنوز برنامه‌ی مشخصی برای آن نداری و برایت کلی و مبهم است. مثلاً می‌خواهی در مورد موضوعی تحقیق کنی

انگار زندگی‌ام مثل خورشت قورمه سبزی است. با اجزایی ساخته می‌شود که همه باید در کنار هم و به اندازه باشند، مثل خورشتی خوشمزه. کارهایی

یک کِرِم از بین ‌برنده‌ی جوش صورت داشتم. اولین بار که استفاده کردم دیدم جوشم دارد بدتر و بزرگ‌تر می‌شود. ناراحت شدم که این چه

چند روز دیگر ارائه دارم. با این که هفته‌های گذشته بیشتر وقت آزادم را صرف مطالعه و آماده کردن مطالب این ارائه کرده‌ام الان باز