مستمر کار کردن یعنی توانایی این که در هر حس و حالتی ادامه بدهیم.
استمرار به این معنی نیست که همیشه به یک شکل و بدون هیچ خللی و بدون هیچ اشتباهی هر روز مثل هم به جلو برویم.
مسیر رشد همیشه به یک شکل نیستند. حالت‌ها و برهه‌های مختلفی در آن به وجود می‌آید. گاهی به ایده‌های جدید می‌رسی و موفقیت‌هایی کسب می‌کنی و پیشرفتت را به طور واضح می‌بینی. اما گاهی پیشرفت کردنت مشخص نمی‌شود و احساس می‌کنی که تلاش کردنت فایده نداشته است. گاهی احساس می‌کنی هیچ چیز جدیدی برای عرضه نداری و تصور می‌کنی باید مدتی از مسیر فاصله بگیری.
باید بدانیم که به وجود آمدن تمام این حالت های مختلف در مسیر انجام مستمر یک کار کاملا طبیعی است و باید این طور باشد.
باید به جای توجه به ظاهر کار به خود انجام کار توجه کنیم و آن را اصل قرار دهیم نه خروجی‌های ملموس آن را.
اگر به خروجی‌ها توجه نکنیم و خود کار کردن را معیار قرار دهیم می‌توانیم از هر مرحله از کار عبور کنیم. نه دیدن پیشرفت در کار باعث غرورمان می‌شود و نه احساس درجازدن باعث می‌شود از کار فاصله بگیریم.
مداومت در کار بدون توجه به نتیجه باعث می‌شود کار واقعی ادامه پیدا کند و تحت تأثیر خروجی‌های کار از خود کار باز نمانیم.